We lopen om kwart over zes al langs het strand. De zon net op en nog heerlijk koel.We zijn weer de enige mensen,die er lopen. Wat een gelukzalig gevoel. We blijven kijken naar de pelikanen en de heremiet kreeftjes. Als het beestje je hoort aankomen,kruipt hij gauw in zijn huisje.Het waait hard. De golven zijn groot en op het hoogtepunt verwaait het water. We pakken onze tassen in en gaan op ons gemak ontbijten. Blijven nog een uurtje bij het zwembad. Onze chauffeur komt ons om half twaalf halen. We nemen afscheid van een onvergetelijke plek en lieve mensen,die bij het afscheid zeggen dat ze ons zullen missen.

Onze rit gaat door een dor landschap. De mensen erg arm.Na twee uur rijden, komen we aan bij Laguna de Apollo. Een kratermeer, dat 23.000 jaar geleden is ontstaan door een enorme vulkanische uitbarsting. Het hoogste punt is 400 meter.De diameter 6 kilometer. Het is meer dan tweehonderd meter diep en 70 meter onder zee niveau.Het laagste punt in Midden Amerika

We rijden de krater in. Door de droogte ziet alles er droog en wat verwaarloosd uit. Aangekomen bij het Apoyo resort zijn we wat aangeslagen. Totaal niet wat we verwacht hadden,zeker niet als je van zo'n droomplek komt. We vragen een huisje met uitzicht op het meer. Is er niet. Dan maar zo dicht mogelijk bij het meer. Is er ook niet. Allemaal bezet zegt de onaardige receptionist.Het huis vind ik zeker niet slecht maar Bob vind het net een kantine. We laten onze bagage staan en zoeken het restaurant. Moeten een steile pad af ,weg over en dan meer dan honderd treden. Is voor mij nog steeds lastig. Aangekomen bij het meer,nergens een fatsoendelijke plek om te zitten. Het zwembad zijn ze aan het repareren.Het lunch slecht.

We kijken elkaar aan en weten meteen hier blijven we niet. Wat een afknapper na een zo perfecte reis.

We nemen een taxi en gaan op zoek naar de posada, die we op internet hebben gevonden.

Als we op de plek aankomen,worden we meteen helemaal blij. Zeer eenvoudige huisjes met uitzicht over het meer.De receptie twee allerliefste dames,die niet begrijpen dat we liever bij hun logeren dan in het veel luxere Appoyo resort. We betalen meteen,bang dat de kamer anders aan een ander gegeven wordt.

De taxi chauffeur heeft al die tijd op ons staan wachten en om vijf uur hebben we de heleboel weer verhuisd. Kunnen nog een uurtje op het terras zitten. Met een lekker biertje en zijn weer de gelukkigste mensen van de wereld.