Hebben een paar dagen geen contact met de buitenwereld gehad. Geen internet en geen telefoon. Moet mijn verhaal van 1 februari nog afmaken. De komende weken zal dit nog wel een paar keer gebeuren.

Gerda wat een prachtig bericht dat Aung San een zetel in het parlement van Myanmar heeft gekregen. Eindelijk gerechtigheid. Daar heeft ze haar hele leven voor gestreden.

Vandaag gaan we Leon verlaten en ruilen de stad in voor de natuur. We worden om 9 uur opgehaald. Het blijft een verademing hoe rustig het is op de weg.Het landschap niet heel boeiend. Oneindige landerijen met suikerriet en pindavelden,waar de mensen als de machines geoogst hebben met hun handen nog een schrale opbrengst hebben.In de verte de vulkaan Momotombo,die aardig actief is sinds december 2015. Tot Esteli een prima weg. De Pan American Highway. DE weg door midden Amerika. Denk maar niet dat het een snelweg is,want regelmatig steken er loslopende paarden en koeien over. In Esteli gaan we over op een onverharde weg en doen er een uur over om de 26 kilometer te overbruggen,die we nog moeten gaan. We klimmen gestaag,onze eindbestemming ligt op 1450 meter. Helaas moeten we constateren dat de bossen ernstig gesloopt zIjn. Te laat zijn er maatregelen genomen. Gelukkig is Miraflor een natuurreservaat geworden. Na vijf uur komen we aan bij de finca ,waar we logeren. Er zijn drie cabanas. Wij hebben een huisje waar de muren heel mooi beschilderd zijn en beplakt met mozaïek. Uitzicht op de tuin en in de verte het nevelwoud.Na de lunch nemen we siësta en daarna gaan we wandelen. We worden vergezeld door een leuke hond,die net doet of hij ons de weg wijst. Zodra het donker is,wordt het heel koud en moeten we onze enig meegebrachte trui aan. De eigenaresse van de finca is een Duitse en getrouwd met een man uit Nicaraqua.Ze woont hier al 11 jaar.De groep Auatraliers,die hier ook logeren hebben gekookt en dat smaakt voortreffelijk. Van enig comfort is weinig sprake en we zoeken zeer vroeg ons bed met een dik dekbed op .