Zes uur de wekker. Behalve een flauw maantje nog pik donker. Als we bij de ontbijtzaal aankomen blijkt deze op zaterdag pas om 7.30 open te gaan.

We vertrekken wat eerder,nauwelijks verkeer in het weekend. Om 7.15 afgeleverd op het vliegveld door een alleraardigste chauffeur. Van ons voornemen rustig te ontbijten op de luchthaven komt niets terecht. De vertrekhal volgepropt met mensen met verschillende bestemmingen. Oneindig lange rijen,wat ons 1 1/2 uur gaat kosten. We raken aan de praat met een jong stel uit Duitsland. Zijn 20 maanden onderweg geweest met een camper,dus zo bont maken wij het ook weer niet.Voor degenen,die nog een uur over hebben voor vertrek,kun je je melden en dan krijg je voorrang. Het ging bij ons net goed.Door de veiligheidscontrole, een stuk lopen en dan net op tijd zijn om het vliegtuig in te stappen. Alles bij elkaar 2 1/2 uur.

Een prima vlucht naar Manaqua. We vliegen over Costa Rica en het grote meer van Nicaraqua.Onze papieren goed ingevuld voor de immigratie,maar daarna begint het. We worden er uit gepikt voor extra controle. Onze tassen bijna omgekeerd en pak ze dan maar weer goed in. Ben dan echt boos,maar je moet je helaas inhouden.

De gids en chauffeur van het reisbureau staan al op ons te wachten. We krijgen een korte sightseeing tour door Manaqua. Geen boeiende stad.De rit naar Leon duurt 1 1/2 uur. Het land ziet er droog en dor uit. Het heeft al sinds oktober niet meer geregend. Komen op tijd bij ons hotel.De naam doet vermoeden dat het een luxe hotel is,maar niets is minder waar. Een open patio,waar alle kamers op uit komen. Meer dan eenvoudig. Twee bedden,een goede douche en airco. Geen raam. We zijn enigszins teleurgesteld. Maar dat hoort bij het reizen. We gaan eerst wat eten,het is ondertussen 16.00. Hele dag niets gegeten. Daar knappen we van op en de wereld ziet er ineens weer anders uit door de vrolijke en aardige mensen.

Al vroeg in de avond een terras opgezocht. Het is groot feest op het plein. Herdenking van de dichter Ruben Dario zijn honderdste sterfdag. 6 februari 1916. Door de Chileense Pablo Neruda, de grootste creatieve dichter in de Spaanse taal genoemd. Het plein vol stoelen,waar de mensen vol aandacht luisteren naar de gedreven voordrachten van kinderen tussen de 8 en 12 jaar. Het licht valt gedurende een klein uur uit. Niemand maakt zich druk en wacht geduldig tot alles weer hersteld is.Daarna komen dansende vrouwen in prachtige jurken en een band met opzwepende Caribische muziek.

We hebben genoten. Onze dag kon niet meer stuk.