22 maart 2016 Panama AirPort.

We zijn drie uur geleden aangekomen uit Cuba. Zijn bijna gelijktijdig met Obama vertrokken.

Hebben een fantastische en soms niet al te gemakkelijke reis gemaakt.

Gisteren het toppunt,hoe alles tegen kan zitten. De vlucht van 23.00 vanuit Holguin met een klein uur vertraagd. Als laatste onze tassen. Daarna naar ons logeeradres. We hadden het gevoel al dat we veel te ver gingen Van het vliegveld van Havana. We werden weer naar de oude stad gereden,inplaats van een Casa vlakbij het vliegveld.

De tassen uit de taxi. Om twee uur met de bagage naar de Casa, die niet geboekt was.

Daar sta je dan. Agentschap gebeld. Uiteindelijk om drie uur in de Casa van het logeeradres aangekomen.Meer dan keurig. Smal bed en redelijk geslapen.

De vrouw des huizes,zich waarschijnlijk verslapen en een tuttebel. Ontbijt kwam niet.

Vertrokken naar het vliegveld. Lange rijen. Maar het ergste. We mochten het land niet uit.

Visum verlopen. Na veel geharrewar en geduld. Het ging volgens hun om een dag. Kon hun niet aan het verstand brengen dat februari maar 29 dagen heeft. En dat het maar om een paar uur ging.

Gewoon 50 $ betaald Voor een nieuw visum.Totale burocratie.

We waren het ineens spuug zat en zijn zonder enige emotie vertrokken. Toen we Nigaraqua verlieten,waren we er een beetje emotioneel onder.

Hier op het vliegveld, de berichten uit Brussel gelezen. Wat een ellende weer.

Jammer dat dit soort zaken in Europa gebeuren en wij een leven van angst gaan lijden.

We willen dan ook niet dat een van de kinderen ons op komt halen op Schiphol. Misschien beren op de weg,maar het is voor ons weer even wennen aan de wereld in Europa.

Kom gezellig langs ,we verwachten rond half een thuis te zijn.

Dit is het einde van een bijzondere reis. We hebben genoten van Nicaraqua en Cuba,waar we veel mensen hebben gesproken. We hopen voor hun dat ze binnen een aantal jaren een beter leven zullen krijgen.

Het reisverslag maak ik thuis af,dus wie er zin in heeft kan het nog even volgen.

Dank voor jullie reacties. Waren we altijd heel blij mee.

Gauw tot ziens.

Liefs Bob en Carla

19 maart 2016. Sam, Onze lieve huisgenoot. 7-5-1996. - 19 maart 2016

Vanochtend het sms bericht van Inez gekregen,dat ze Sam heeft laten inslapen.

Een dappere en moeilijke beslissing. Het geeft weer verdriet maar het is goed zo.

Onze dank aan Inez is groot. Ze heeft de afgelopen twee maanden Sam met veel liefde verzorgd.Soms was dat heel moeilijk.

Sam is heel oud geworden.Bijna 20 jaar.

Sam is vanaf de eerste dag dat we hem ophaalden in Lisse een bijzondere kat geweest.

Het moment dat we hem mee wilden nemen,sprong hij van drie hoog van de flat van de familie ,waar hij woonde. Hield er een paar schrammen aan over. Voor hem gold zeker een kat maakt rare sprongen.

Toen Noor bij ons kwam wonen,kroop hij bij Sam in de mand en werden de twee dikke vrienden tot dat Noor er niet meer was.

Hij heeft een prachtig leven in vrijheid gehad. In het van Lieroppark., waar hij volgens Emily de terrorist van het park was. Zomers broodmager vanwege het jagen op de konijnen,die toen nog in het van Lieroppark waren.

In de winter,dik en lui. Op de bank en verwend worden door ons.

Alle honden,die bij ons op bezoek kwamen,wilden met hem spelen of vechten,maar altijd was hij de baas.

Toen we Noor hebben laten inslapen heeft hij een uur naast Noor gezeten en weken getreurd.

Vorig jaar kerst op hoge leeftijd nog verhuisd naar Bentveld.

Eva accepteerde hem gelukkig. Echte vrienden zijn het nooit geworden.

Bijzonder dat hij nog leerde door het kattenluik te kruipen.

S morgens met Bob een grote wandeling door de tuin.

De laatste maanden erg breekbaar,maar nog steeds naar zijn zin.Spelend met een draadje of kerstbal.

Zijn meest geliefde plek was onder de kerstboom op een warm dekentje.

Het is fijn dat we weten dat hij een fantastisch leven heeft gehad en hebben prachtige herinneringen aan dit bijzondere beestje.

Sam krijgt een mooi plekje in de tuin .

12 maart 2016 Bayamo - Santiago de Cuba.

Vandaag weinig haast. Maken nog een rondje plein,maar echt bijzonder is de stad Bayamo niet.

Rond tien uur vertrekken we via een mooie weg door de bergen. Ons doel de Basilica del Cobre.

Langs de weg worden overal gele bloemen aangeboden om mee te nemen naar de kerk.

De baliliek is vooral bekend om het houten beeldje van de Virgen de la Caridad.

Door de eeuwen heen is de maagd van Barmhartigheid aangeroepen om de vrijheid te beschermen,wonderen te verrichten ,troost te bieden en de ellende van de oorlog te verlichten.

Het is weekend en heel druk. Overal worden kaarsjes aangestoken en gebeden om genezing.

Santiago is een grote stad. Het eerst wat we zien is de Plaza de la revolucion. een gigantisch beeld van

12 maart 2016 Santiago de Cuba

Lieve allemaal.

We zijn weer bereikbaar. Voelde niet fijn . Hebben alles geprobeerd ,maar niets lukte. Denken dat de komende 10 dagen er geen problemen zijn.We zijn gezond en genieten van alle dingen die voorbij komen. Cuba een heerlijk land. De mensen zo lief. De natuur wisselend. De geschiedenis boeiend. Zijn in de varkensbaai geweest. Santa Clara het mausoleum van Che Guevara bezocht. Lekke band en soms zit het niet allemaal mee, maar zo zit het reizen in elkaar,zeker in Cuba,waar nog niet alles op orde is.

Het zeilen een apart verhaal. Het weer liet het bijna volledig afweten. Grijs,regen en geen wind.Laatste dag spannend. Heel veel wind.Zijn ondertussen in Trinidad geweest en nu na een rit van 620 kilometer in Santiago.Vandaag zit weer alles mee. Door problemen in ons hotel, ongeboekt, het mooiste van de stad gekregen. Casa Grande. Een hotel uit 1914. Oude grandeur.

Kan nu ons reisverslag weer maken. Hopen dat alles goed gaat met jullie en horen graag hoe het met jullie is.

Liefs Bob en Carla

11 maart 2016 Trinidad.- Sancti Spiritus-ciego de Avila - Florid -Camaguey- Bayamo 620 km.

Zitten al om acht uur in de auto. Afscheid genomen van de ontzettend aardige mensen van onze Casa Dolores.

We hebben een lange rit voor de boeg en gelukkig niet uitgerekend hoe ver we moeten rijden. We zijn aardig thuis in Trinidad en vinden al snel de weg naar Sancti Spiritus.De weg bewijzering blijft een hopeloze zaak in Cuba.

We nemen de weg, waar in het verleden de suikerfabrieken stonden. Een is er nog in goede staat en die gaan we bezoeken. Haciënda Torre de Manaca- Iznaga. Het verhaal gaat dat de toren een weddenschap is tussen twee broers, waarbij de een hoger moest zien te bouwen dan de ander diep kon graven.

In werkelijkheid was de toren bedoeld als wachttoren, zodat de slaven op de velden beter in de gaten gehouden konden worden.

Voor negen uur zijn we al op de haciënda. Je kunt zien dat het een toeristisch gebeuren is en ik ontdek dat ik er al geweest ben. Rond de haciënda allemaal stalletjes,waar witte hemden en kleden verkocht worden. Prachtig handwerk. Wij kopen een paar lopers voor op tafel.

Het gebouw nog mooi ingericht en een gedeelte,waar gedemonstreerd wordt, hoe de waterputten werden bediend door de slaven.

Bij Sancti Spiritus gaan we helaas verkeerd. Kost ons een uur,maar we komen wel door leuke dorpjes.De snelweg is opgehouden en we moeten het doen met een gevaarlijke twee of driebaansweg ,waar de paardenkarren nog volop rijden.

in Camaguey vinden we een westers hotel,waar we een sandwich kunnen eten. Die zijn zo groot,dat we de helft meenemen. Komen altijd wel iemand tegen,die er blij mee is.

Eindelijk om 5 uur rijden we Bayamo binnen. Vinden gelukkig meteen de weg naar het historisch centrum. Ons hotel,voor het eerst een hotel,Hostal Bayamo,gelegen aan het plein. De auto parkeren we om de hoek.

Bob gaat even zijn benen strekken. Mag ook wel na een rit van ruim 600 km. Smalle en soms zeer slechte wegen.

Ik ga de boel verkennen. Maar er is niet veel meer dan het plein.

Voor het donker wordt maken we een wandeling en worden aangesproken door een man, die in Duitsland had gewerkt. We nodigen hem uit voor een drankje. Hij vertelt het nodige over Cuba,maar eigenlijk komt het allemaal op hetzelfde neer. Van het bezoek van Obama verwachten ze niets. Een betere toekomst zal nog jaren duren. Voor 2033 denken ze dat het niet veel anders zal worden.

Later op de avond, op het plein muziek voorstellingen. Stoeltjes worden uitgezet en iedereen,die denkt te kunnen zingen of muziek kan maken,treedt op.

10 maart 2016 Trinidad.

Weer op tijd op. Het is een stuk rustiger in de stad.De huizen prachtig beschilderd en de mensen bekijken we in hun dagelijks leven. De slagerijtjes,waar nauwelijks een stukje vlees hangt, de bezem en sigarenverkopers. Al met al een kleurrijk geheel.

Er wordt weer volop gespoten. Hebben het gevoel of de hele bevolking vergiftigd wordt.

Blijven nog een poosje luisteren op het plein naar de Cubaanse muziek onder de bomen.

Rond het middag uur vertrekken we richting strand.

We hebben een leuk strandje bij La Boca ontdekt. Heerlijk gelunched en een boek gelezen tot de zon bijna onderging.

s Avonds gegeten bij een restaurant . Net een museum. Wij zouden denken dat het een brocante was.

Op het grote plein op de trappen gezeten, waar wel met een Mogito ,want dat hoort erbij.Iedereen verzamelt zich hier en het is een heel feestelijk gebeuren tot in de late uurtjes.

9 maart 2016 Trinidad.

Op tijd op en om half acht ontbeten. Het is prachtig weer en we willen de stad nog in alle rust bekijken. Er zijn veel toeristen,met name dagjesmensen. We hebben geluk. Het is nog erg rustig en kunnen het dagelijks leven bekijken. Op een beschut pleintje komt het geluid van de muziek je al tegemoet. We beklimmen eerst de toren en hebben een prachtig uitzicht over de huizen.

Ook hier probeert men de zika mug te bestrijden. Mensen zitten op hun stoepjen met kanaries in kooitjes en hun honden om niet volledig vergiftigd te worden.

Het is of de huizen in brand staan. De stad kleurrijk,maar heel ongemakkelijk om te lopen. Kleine winkeltjes en karretjes,waar uit groente verkocht wordt.

Na vier uur door de stad gesjouwd te hebben,vinden we het genoeg en pakken de auto.

Gaan richting strand en komen in een all inclusive hotel terecht. Alvast een voorproefje van de afsluiting van onze reis.

Het eten is er goed,het strand laat te wensen over. De zee kunnen we helaas niet in. Te veel rotsen.

De avond in de stad heel gezellig. Overal muziek.

8 maart 2016 Cienfuegos- Santa Clara- Trinadad.

Al onze bagage weer overgepakt. Vroeg ontbeten. Ik word verwelkomd door Daily en haar moeder met een kus. Het is internationale vrouwendag. Ook vader komt nog even een kus brengen.

Het speelt hier in Cuba meer dan in Europa.

Met de taxi naar het verhuurbedrijf van de auto . We weten nu precies waar we Rex kunnen vinden. Door ervaring wijs geworden.

We hebben een planning gemaakt qua tijd,maar daar komt weer niets van terecht. Het reisagentschap heeft iets anders geboekt dan op onze voucher staat. Het kost ons 1 1/2 uur.

Eindelijk om 10.30 vertrekken we richting Santa Clara.

De weg goed en rond het middaguur komen via enorme boulevards in de stad aan.

Als eerste bezoeken we het mausoleum van Che Guevara. Indrukwekkend,het plein met zijn standbeeld. In zijn ene hand een geweer,zijn andere hand in verband.

Binnen brand de eeuwige vlam. Ook zijn medestrijders worden herdacht.

In 1997 zijn Che Guevara zijn stoffelijke resten vanuit Bolivia bijgezet. Het was een lichaam zonder handen.De eeuwige vlam ontstoken door Fidel. Het is voelbaar hoe Che hier vereerd wordt.

Het museum een mooi overzicht van de geschiedenis van de revolutie.

Op 28 december 1958 zetten de rebellen van Che de aanval op Santa Clara in.Twee dagen later hadden ze de stad in handen en zonder de hulp van de inwoners was het nooit gelukt.

Door de ontsporing van de trein met regeringstroepen,sneden ze alle wegen voor Batasta af.

Twee dagen later verliet Batista het land.

We rijden verder de stad in en een aantal mensen willen ons aanhouden. We snappen er niets van ,tot we ontdekken dat we een lekke band hebben.

iedereen wil je helpen en we rijden een soort achterbuurt in. Wat er ook gedaan wordt,het lukt niet om de band te verwisselen. De krik kapot en dan begin je echt niets.Het verhuurbedrijf gebeld. Kan ons niet vinden. We laten mensen uit de buurt uitleggen waar we zitten.

Uiteindelijk komt de man ook met een Audo A 4 en haalt zijn band eraf en zet die er bij ons op.

De buurt had een uitje. De meeste mannen werkeloos en wisten wel raad, hoe je de band moest verwisselen.

Al met al 2 1/2 uur verder.

Bezoeken snel de plek, waar de trein ontspoord is. De historische plek willen we niet missen.

Slaan de lunch over en vertrekken helaas met behoorlijke haast. We moeten nog 90 kilometer over smalle wegen en willen voor donker in Trinidad aankomen.

We rijden door een prachtig natuurgebied Macize de Guamuhaya. We hadden er graag wat meer tijd gehad. En komen in Tepes de Colantes. 1200 meter hoog en een kuuroord.

Schitterend uitzicht. Al afdalend richting zee,zien we de zon prachtig ondergaan.

Het is heel druk in Trinidad en na enig zoeken vinden we onze Casa. Kunnen de auto voor de deur parkeren. De Casa heeft goede kamers en een dakterras. We zijn er blij mee.